Tonsil maestro 180 1 generacji jakie ma brzmienie
‐ Tonsil Maestro 180 I gen. grają ciepło, muzykalnie i lekko „analogowo”: mocny, zaokrąglony bas, bogata, wysunięta średnica oraz łagodna, pozbawiona ostrości góra.
‐ Kolumny nie są wybitnie analityczne; priorytetem jest przyjemność odsłuchu i brak zmęczenia.
Konstrukcja a brzmienie
• Trójdrożny układ z dwoma wooferami GDN 20/80/2 (celuloza), kopułkowym średniotonowym GDM 10/80/2 i tekstylną kopułką wysokotonową GDWK 10/80/T.
• Duża obudowa bass-reflex (port z tyłu) obniża zejście basu do ok. 30 Hz, ale wymaga odsunięcia kolumn 40-60 cm od ściany.
• Zwrotnica 12 dB/okt (bas, średnica) + 18 dB/okt (wysokie) filtry LC; dziś często wymaga wymiany kondensatorów.
Charakterystyka pasmowa
Bas (≤120 Hz)
• Obfity, lekko podkreślony w rejonie 80-100 Hz („mięsisty”).
• Szybkość umiarkowana; w bardzo złożonych liniach basowych traci kontur, ale zapewnia solidną podstawę w rocku i jazzie.
Średnica (0,3-3 kHz)
• Wyraźna, nasycona, wysunięta do przodu; wokale i instrumenty akustyczne brzmią naturalnie.
• Minimalne ocieplenie nadaje barwę „lampową”, lecz nie maskuje szczegółów.
Wysokie (≥6 kHz)
• Tekstylna kopułka daje gładką, nieagresywną górę; detal jest, ale bez „iskier” typowych dla metalowych tweeterów.
• Powietrze i głębia sceny obecne, choć rozdzielczość mniejsza niż we współczesnych konstrukcjach z pierścieniowymi lub berylowymi tweetrami.
Dynamika i scena
• Czułość ≈ 90 dB/2,83 V/m pozwala współpracować już ze wzmacniaczem 30-40 W, jednak optymalnie 60-120 W/8 Ω.
• Scena szeroka, z poprawną głębią; lokalizacja instrumentów dobra, ale nie studyjnie chirurgiczna.
Zastosowania muzyczne
• Rock, blues, jazz, pop, klasyka kameralna – bardzo dobre.
• Szybka elektronika / metal techniczny – możliwy niedosyt kontroli w sub- i mid-basie.
‐ Renesans vintage Tonsila w Polsce; coraz częstsze komplety po pełnej renowacji (nowe zawieszenia, kondensatory low-ESR, okablowanie OFC).
‐ Popularne mody: zmiana tweetera na Morel MDT-29 lub Seas 27TDC, wymiana wełny akustycznej na maty poliestrowe.
‐ W nowych kolumnach Tonsil (Maestro III, Maestro S) zachowano „ciepły” balans, ale zastosowano bardziej kontrolowany bas (dłuższy port, MDF 22 mm) i ferrofluid w tweetrach.
‐ Piankowe zawieszenie wooferów degraduje się po ~15-20 latach; regeneracja przywraca parametry T/S i klarowność basu.
‐ Kondensatory elektrolityczne 47 µF/100 V w torze basu po latach tracą pojemność → spadek dynamiki; wymiana na foliowe MKT/MKP = zauważalny wzrost przejrzystości.
‐ Impedancja minimalna ≈ 6 Ω przy 120 Hz; większość tranzystorowych wzmacniaczy radzi sobie bez problemu.
‐ Regeneracja głośników wymaga klejów i pianek zgodnych z normami RoHS; stare kleje bywały toksyczne.
‐ Sprzedaż odrestaurowanych kolumn powinna zawierać informację o oryginalności przetworników i użytych części.
‐ Ustaw kolumny w trójkącie równobocznym; odsuniecie od tylnej ściany 0,5 m, bocznych 0,3-0,5 m.
‐ Stopy antywibracyjne (kolce) poprawiają kontrolę basu.
‐ Sygnał: źródło neutralne lub lekko rozjaśnione (DAC Sabre, wzmacniacz Yamaha, Rotel).
‐ Nie oczekuj mikro-dynamiki klasy monitorów studyjnych; to kolumna „domowa”.
‐ W słabo wytłumionych pokojach (gołe ściany) bas może „dudnić” – rozważ pułapki basowe lub gąbkę w porcie.
‐ Pomiar odpowiedzi impulsowej po regeneracji (REW + UMIK-1) – sprawdzisz, czy zwrotnica pracuje poprawnie.
‐ Eksperyment z korekcją DSP (miniDSP 2×4 HD) pozwala skorygować niewielki „garb” 90 Hz.
‐ Analiza wpływu okablowania wewnętrznego (skrętka OFC vs. ribbon) na straty rezystancyjne.
Tonsil Maestro 180 I gen. to klasyczne, trzy-drożne kolumny o uniwersalnym, ciepłym dźwięku: soczysty bas, nasycona średnica i łagodna góra. Ich zaletą jest muzykalność i brak zmęczenia przy długim odsłuchu; wadą – mniejsza precyzja i szybkość basu względem współczesnych konstrukcji. Po fachowej regeneracji wciąż potrafią sprawić dużo radości, zwłaszcza miłośnikom „analogowego” charakteru brzmienia.
